ഒരു ഗ്രന്ഥം നല്ലപോലെ ഗ്രഹിക്കാന് അതിന്റെ പ്രമേയവും പ്രതിപാദ്യവും ഉദ്ദേശ്യ-ലക്ഷ്യങ്ങളും വായനക്കാരന് അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടതാവശ്യമാണ്. ആ ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ പ്രതിപാദനരീതി, സാങ്കേതികഭാഷ, സവിശേഷമായ ആവിഷ്കാര ശൈലി എന്നിവയെക്കുറിച്ചും അയാള്ക്കറിവുണ്ടായിരിക്കണം. പ്രത്യക്ഷവാക്യങ്ങള്ക്കു പിന്നിലായി, അതിലെ പ്രതിപാദനങ്ങള് ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന സംഭവങ്ങളും സാഹചര്യങ്ങളും അയാളുടെ ദൃഷ്ടിയിലിരിക്കുകയും വേണം. സാധാരണ നാം വായിച്ചുവരാറുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങളില് ഈ വസ്തുതകളെല്ലാം അയത്ന ലഭ്യമായതുകൊണ്ട് പ്രതിപാദ്യവിഷയത്തിന്റെ ആഴത്തിലിറങ്ങിച്ചെല്ലാന് നമുക്ക് വിശേഷിച്ചൊരു വിഷമവും നേരിടാറില്ല. വിശുദ്ധഖുര്ആന് വായിക്കാനാഗ്രഹിക്കുന്നവര് മനസ്സിലാക്കേണ്ട ഒന്നാമത്തെ കാര്യം ഇതൊരു മാര്ഗദര്ശക ഗ്രന്ഥമാണ് എന്നതാണ്. അത് സമര്പിക്കുന്ന ജീവിതവീക്ഷണത്തിനു ചുറ്റും കറങ്ങുന്നതാണ് അതിലെ സൂക്തങ്ങള്. ജീവിതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് എല്ലാരംഗത്തും അത് മാര്ഗനിര്ദ്ദേശങ്ങള് സമര്പിക്കുന്നു. അതിലെ കഥകളും ചരിത്രവും ഉപമകളും അലങ്കാരങ്ങളും ഭൌതികശാസ്ത്രവും എല്ലാം ഇതേ ലക്ഷ്യത്തിന് വേണ്ടിയുള്ളതാണ്. ഖുര്ആന് അവതരിപ്പിക്കുന്ന ജീവിതവീക്ഷണം പൂര്വപ്രവാചകന്മാര് സമര്പിച്ച അതേ വീക്ഷണം തന്നെയാണ്. അതിനാല് വിശുദ്ധഖുര്ആന് അടിസ്ഥാനപരമായി മുന്നോട്ട് വെക്കുന്ന വീക്ഷണങ്ങള് ഏതൊക്കെയെന്ന് നോക്കാം.
ഈ വിഷയകമായി, വായനക്കാരന് ഏറ്റവും മുമ്പേ ഖുര്ആന്റെ അന്തസ്സത്ത-അതു സമര്പ്പിക്കുന്ന അടിസ്ഥാന ആദര്ശം- അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടതാവശ്യമാണ്. അയാളത് അംഗീകരിക്കട്ടെ, അംഗീകരിക്കാതിരിക്കട്ടെ. ഏതു നിലയ്ക്കും, ഈ ഗ്രന്ഥം മനസ്സിലാക്കണമെന്നുണ്ടെങ്കില് പ്രാരംഭബിന്ദു എന്ന നിലയില് ഖുര്ആനും അതിന്റെ പ്രബോധകനായ മുഹമ്മദ്നബി തിരുമേനിയും വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന അടിസ്ഥാനംതന്നെ അയാള് അടിസ്ഥാനമായി സ്വീകരിക്കേണ്ടതാണ്.
1. അഖില പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സ്രഷ്ടാവും നിയന്താവും ഉടമസ്ഥനും വിധികര്ത്താവുമായ ഏകദൈവം തന്റെ അനന്തവിസ്തൃത സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗമായ ഭൂതലത്തില് മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിച്ചു. അവന് അറിയുവാനും ചിന്തിക്കുവാനും ഗ്രഹിക്കുവാനുമുള്ള കഴിവുകള് പ്രദാനംചെയ്തു. നന്മ- തിന്മകള് വിവേചിച്ചറിയാനുള്ള യോഗ്യത നല്കി. ഇഛാസ്വാതന്ത്യ്രവും വിവേചനസ്വാതന്ത്യ്രവും കൈകാര്യാധികാരങ്ങളും നല്കി. അങ്ങനെ, മൊത്തത്തില് ഒരു വിധത്തിലുള്ള സ്വയംഭരണം (അൌീിീാ്യ) നല്കിക്കൊണ്ട് അവനെ ഭൂമിയില് ദൈവത്തിന്റെ പ്രതിനിധിയായി നിയോഗിച്ചു.
2. ഈ സമുന്നതപദവിയില് മനുഷ്യരെ നിയോഗിക്കുമ്പോള് ദൈവം ഒരുകാര്യം അവരെ നല്ലപോലെ ധരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു; അതിതാണ്:
നിങ്ങളുടെയും നിങ്ങളുള്ക്കൊള്ളുന്ന സമസ്ത ലോകത്തിന്റെയും ഉടമസ്ഥനും ആരാധ്യനും ഭരണാധിപനും ഞാനാകുന്നു. എന്റെ ഈ സാമ്രാജ്യത്തില് നിങ്ങള് സ്വാധികാരികളല്ല; ഞാനല്ലാത്ത ആരുടെയും അടിമകളുമല്ല. നിങ്ങളുടെ ആരാധനയ്ക്കും അനുസരണത്തിനും അടിമത്തത്തിനും അര്ഹനായി ഞാന് മാത്രമേയുള്ളൂ. നിങ്ങളെ സ്വാതന്ത്യ്രവും സ്വയംഭരണാധികാരവും നല്കി നിയോഗിച്ചിരിക്കുന്ന ഈ ഭൂതലത്തിലെ ജീവിതം നിങ്ങള്ക്കൊരു പരീക്ഷണമാണ്. ഇതിനുശേഷം, നിങ്ങള് എന്റെ സവിധത്തില് മടങ്ങിവരേണ്ടതായുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ പ്രവര്ത്തനങ്ങള് കണിശമായി പരിശോധിച്ച്, ആര് പരീക്ഷയില് വിജയംവരിച്ചുവെന്നും ആരെല്ലാം പരാജിതരായെന്നും അപ്പോള് ഞാന് വിധികല്പിക്കും. നിങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അതിനാല്, ശരിയായ കര്മനയം ഒന്നുമാത്രമേയുള്ളൂ; എന്നെ നിങ്ങളുടെ ഒരേയൊരു ആരാധ്യനും വിധികര്ത്താവുമായംഗീകരിക്കുക; ഞാന് നല്കുന്ന സാന്മാര്ഗിക നിര്ദേശമനുസരിച്ച് മാത്രം ഭൂലോകത്ത് പ്രവര്ത്തിക്കുക; നശ്വരമായ ഐഹികജീവിതം പരീക്ഷണാലയമാണെന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ട് എന്റെ അന്തിമതീരുമാനത്തില് വിജയികളാവുകയാണ് നിങ്ങളുടെ സാക്ഷാല് ലക്ഷ്യമെന്ന ബോധത്തോടുകൂടി ജീവിതം നയിക്കുക. ഇതിനു വിപരീതമായുള്ള ഏതൊരു ജീവിതനയവും നിങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അബദ്ധം മാത്രമാണ്. ആദ്യത്തെ നയമാണ് തെരഞ്ഞെടുക്കുന്നതെങ്കില് (അതു തെരഞ്ഞെടുക്കാന് നിങ്ങള്ക്ക് സ്വാതന്ത്യ്രമുണ്ട്) ഇഹലോകത്ത് നിങ്ങള്ക്ക് സമാധാനവും സംതൃപ്തിയും ലഭ്യമാകും; എന്റെയടുത്ത് തിരിച്ചുവരുമ്പോള്, അനശ്വര സുഖാനന്ദത്തിന്റെ ഗേഹമായ സ്വര്ഗലോകം ഞാന് നിങ്ങള്ക്ക് നല്കുകയും ചെയ്യും. അഥവാ മറ്റൊരു നയമാണ് സ്വീകരിക്കുന്നതെങ്കില് (അത് സ്വീകരിക്കുവാനും നിങ്ങള്ക്ക് സ്വാതന്ത്യ്രമുണ്ട്) ഇഹലോകത്ത് നിങ്ങള്ക്ക് നാശവും അസ്വാസ്ഥ്യവും അനുഭവിക്കേണ്ടിവരും; ഐഹികലോകം പിന്നിട്ട് പാരത്രികലോകത്ത് വരുമ്പോഴാകട്ടെ ശാശ്വതമായ ദുഃഖങ്ങളുടെയും ദുരിതങ്ങളുടെയും ഗര്ത്തമായ നരകത്തില് തള്ളപ്പെടുകയുംചെയ്യും.
3. ഈ വസ്തുതകളെല്ലാം വേണ്ടപോലെ ബോധ്യപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടാണ്, പ്രപഞ്ചാധിപന് മനുഷ്യവര്ഗത്തിന്ന് ഭൂമിയില് സ്ഥാനം നല്കിയത്. ഈ വര്ഗത്തിലെ ആദിമ ദമ്പതികള് (ആദം, ഹവ്വ)ക്ക് ഭൂമിയില് തങ്ങളുടെ സന്തതികള് പ്രവര്ത്തിക്കേണ്ടതിന്നാധാരമായ മാര്ഗനിര്ദേശവും നല്കുകയുണ്ടായി. ഈ ആദിമ മനുഷ്യര് അജ്ഞതയിലും അന്ധകാരത്തിലുമല്ല ഭൂജാതരായിരുന്നത്. പ്രത്യുത, പൂര്ണമായ പ്രകാശത്തിലാണ് ദൈവം ഭൂമിയില് അവരുടെ അധിവാസത്തിനാരംഭം കുറിച്ചത്. യാഥാര്ഥ്യത്തെക്കുറിച്ച് തികച്ചും ബോധവാന്മാരായിരുന്നു അവര്. അവരുടെ ജീവിതനിയമം അവര്ക്കറിയിച്ചുകൊടുത്തിരുന്നു. ദൈവികാനുസരണം (ഇസ്ലാം) ആയിരുന്നു അവരുടെ ജീവിതമാര്ഗം. ഇതേ കാര്യം, ദൈവത്തിന്റെ ആജ്ഞാനുവര്ത്തികളായി-മുസ്ലിംകളായി-ജീവിക്കണമെന്ന വസ്തുത അവര് സ്വസന്താനങ്ങളെ പഠിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്, പിന്നീടുള്ള നൂറ്റാണ്ടുകളില് മനുഷ്യര് ഈ ശരിയായ ജീവിതപഥ(ദീന്)ത്തില്നിന്ന് വ്യതിചലിച്ച് നാനാവിധമായ അബദ്ധനയങ്ങള് അവലംബിക്കുകയാണുണ്ടായത്. അവര് അശ്രദ്ധയാല് അതിനെ വിനഷ്ടമാക്കുകയും, അന്യായമായി അതിനെ അലങ്കോലപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. അവര് ഏകനായ ദൈവത്തിന് പങ്കാളികളെ കല്പിച്ചു; മനുഷ്യരും മനുഷ്യേതരരുമായ, ഭൌതികവും ഭാവനാപരവുമായ, ആകാശ-ഭൂമികളിലെ അനേകമനേകം അസ്തിത്വങ്ങളില് അവര് ദിവ്യത്വം ആരോപിച്ചു. ദൈവദത്തമായ യാഥാര്ഥ്യജ്ഞാനത്തില് (അല്ഇല്മ്) അവര് പലതരം ഊഹ-അനുമാനങ്ങളും തത്ത്വശാസ്ത്രങ്ങളും ആദര്ശ-സിദ്ധാന്തങ്ങളും കലര്ത്തി, അസംഖ്യം മതങ്ങള് പടച്ചുവിട്ടു. ദൈവം നിര്ദേശിച്ചുതന്ന നീതിനിഷ്ഠമായ ധാര്മിക-നാഗരിക നിയമങ്ങളെ (ശരീഅത്) പരിവര്ജിച്ചുകൊണ്ടോ വികൃതമാക്കിക്കൊണ്ടോ സ്വേഛകള്ക്കും സ്വാര്ഥത്തിനും പക്ഷപാതങ്ങള്ക്കും അനുസൃതമായുള്ള ജീവിതനിയമങ്ങള് കെട്ടിച്ചമച്ചു. തദ്ഫലമായി ദൈവത്തിന്റെ ഭൂമിയില് അക്രമവും അനീതിയും നടമാടി.
4. ദൈവം മനുഷ്യന് പരിമിതമായ സ്വാധികാരം നല്കിയിരുന്നതിന്റെ വെളിച്ചത്തില്, ഈ വഴിതെറ്റിയ മനുഷ്യരെ തന്റെ പ്രകൃത്യതീതമായ ഇടപെടല്മൂലം സത്യപഥത്തിലേക്ക് ബലാല്ക്കാരം തിരിച്ചുകൊണ്ടുവരിക ഉചിതമായിരുന്നില്ല. മനുഷ്യവര്ഗത്തിന്- അവരിലുള്ള വിവിധ ജനസമുദായങ്ങള്ക്ക്-ഭൂലോകത്ത് പ്രവര്ത്തിക്കാന് അവധി നിശ്ചയിച്ചിരുന്നത് പരിഗണിക്കുമ്പോള്, രാജദ്രോഹം പ്രകടമായ ഉടന് മനുഷ്യരെ ദൈവം നശിപ്പിച്ചുകളയുക എന്നതും ശരിയായിരുന്നില്ല. ഇതെല്ലാം വച്ചുകൊണ്ട്, മനുഷ്യാരംഭം മുതല്ക്കേ ദൈവം ഏറ്റെടുത്ത ബാധ്യത മനുഷ്യന്റെ സ്വാധികാരം നിലനിര്ത്തിക്കൊണ്ടുതന്നെ ഭൂലോകത്തെ പ്രവര്ത്തനാവധിയുടെ ഇടവേളയില് അവന് ഉചിതമായ മാര്ഗദര്ശനത്തിനേര്പ്പാട് ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുക എന്നതായിരുന്നു. ദൈവം സ്വയം ഏറ്റെടുത്ത ഈ ബാധ്യതയുടെ നിര്വഹണത്തിനായി അവനില് വിശ്വസിക്കുന്നവരും അവന്റെ പ്രീതിയെ പിന്തുടരുന്നവരുമായ ഉത്തമമനുഷ്യരെതന്നെ അവന് ഉപയോഗപ്പെടുത്തിവന്നു. അവരെ തന്റെ പ്രതിനിധികളായി നിശ്ചയിച്ചു; തന്റെ സന്ദേശങ്ങള് അവര്ക്കയച്ചുകൊടുത്തു. അവര്ക്ക് യാഥാര്ഥ്യജ്ഞാനം നല്കി; ശരിയായ ജീവിതനിയമം പഠിപ്പിച്ചുകൊടുത്തു. ഏതൊന്നില്നിന്ന് മാനവകുലം വ്യതിചലിച്ചുപോയിരുന്നുവോ അതേ സന്മാര്ഗത്തിലേക്ക് വീണ്ടും അവരെ ക്ഷണിക്കുവാന് ആ മഹാത്മാക്കളെ നിയോഗിക്കുകയും ചെയ്തു.
5. ഈ ദൈവിക പ്രവാചകന്മാര് വിവിധ രാജ്യങ്ങളിലും ജനസമുദായങ്ങളിലും ആഗതരായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അവരുടെ ആഗമനത്തിന്റെ സുവര്ണശൃംഖല സഹസ്രാബ്ദങ്ങളോളം തുടര്ന്നു. അങ്ങനെ, ആയിരമായിരം പ്രവാചകന്മാര് നിയോഗിതരായി. അവരുടെയെല്ലാം 'ദീന്' ഒന്നുതന്നെയായിരുന്നു-പ്രഥമ ദിവസംതൊട്ട് മനുഷ്യന്നറിയിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ശരിയായ ജീവിതനയം തന്നെ. അവരെല്ലാം ഒരേ സന്മാര്ഗത്തെ-പ്രാരംഭത്തില് മനുഷ്യന് നിര്ദേശിച്ചുകൊടുത്തിരുന്ന ശാശ്വതമായ ധാര്മിക-നാഗരിക തത്ത്വങ്ങളെ-പിന്പറ്റിയവരായിരുന്നു. അവരുടെയെല്ലാം ദൌത്യവും ഒന്നുതന്നെയായിരുന്നു. അതെ, സത്യദീനിലേക്കും സന്മാര്ഗത്തിലേക്കും സമസൃഷ്ടികളെ ക്ഷണിക്കുക, ഈ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ച് മുന്നോട്ട് വരുന്നവരെ സംഘടിപ്പിക്കുക, അവരെ ദൈവികനിയമത്തിന് വിധേയരും ലോകത്ത് ദൈവികനിയമത്തിന് വിധേയമായി ഒരു സാമൂഹികവ്യവസ്ഥ സ്ഥാപിക്കാന് ശ്രമിക്കുന്നവരും ദൈവികനിയമത്തിന്റെ ലംഘനത്തെ തടയുവാന് സദാ സന്നദ്ധരുമായ ഒരു സമുദായമായി വാര്ത്തെടുക്കുക. പ്രവാചകന്മാര് അവരവരുടെ കാല-ദേശങ്ങളില് ഈ മഹത്തായ ദൌത്യം ഏറ്റവും ഭംഗിയായി നിറവേറ്റിപ്പോന്നു. പക്ഷേ, സംഭവിച്ചത് എല്ലായ്പ്പോഴും മറ്റൊന്നായിരുന്നു. മനുഷ്യരില് വലിയൊരു വിഭാഗം പ്രവാചകപ്രബോധനം കൈക്കൊള്ളാന് മുന്നോട്ടുവന്നതേയില്ല; അത് കൈയേറ്റ് ഇസ്ലാമികസമുദായം എന്ന നിലപാട് അംഗീകരിച്ചവര്തന്നെ കാലാന്തരത്തില് സത്യപഥത്തില്നിന്ന് വ്യതിചലിച്ചുപോവുകയും ചെയ്തു. അവരില് ചില ജനവിഭാഗങ്ങള് ദൈവികസന്മാര്ഗത്തെ തീരെ കളഞ്ഞുകുളിച്ചപ്പോള് വേറെ ചിലര് ദൈവികനിര്ദേശങ്ങളെ മാറ്റിമറിക്കുകയും സ്വയംകൃതാദര്ശങ്ങളുടെ സങ്കലനംകൊണ്ട് അതിനെ വികൃതമാക്കുകയും ചെയ്തു.
6. അവസാനമായി, പ്രപഞ്ചാധിപന്, മുഹമ്മദ് നബിയെ പൂര്വപ്രവാചകന്മാര് നിര്വഹിച്ചുപോന്നിരുന്ന അതേ ദൌത്യനിര്വഹണത്തിനായി അറേബ്യയില് നിയോഗിച്ചു. തിരുമേനിയുടെ സംബോധന പൂര്വപ്രവാചകന്മാരുടെ വഴിപിഴച്ച അനുയായികളോടും മനുഷ്യവര്ഗത്തോട് പൊതുവിലുമായിരുന്നു. അവരെയെല്ലാം ശരിയായ ജീവിതനയത്തിലേക്ക് ക്ഷണിക്കുക, അവര്ക്കെല്ലാം വീണ്ടും ദൈവികസന്മാര്ഗനിര്ദേശം എത്തിച്ചുകൊടുക്കുക, ആ ബോധനവും മാര്ഗദര്ശനവും അംഗീകരിക്കുന്നവരെ ഒരു സംഘടിതസമൂഹമായി വാര്ത്തെടുക്കുക-ഇതായിരുന്നു അവിടത്തെ ദൌത്യം. ഈ നവസമൂഹം സ്വന്തം ജീവിതവ്യവസ്ഥ ദൈവികസന്മാര്ഗത്തില് കെട്ടിപ്പടുക്കാനും അതേ മാര്ഗമവലംബിച്ച് ലോകസംസ്കരണത്തിന് പ്രയത്നിക്കുവാനും ബാധ്യസ്ഥമായിരുന്നു. ഈ പ്രബോധനത്തിന്റെയും മാര്ഗദര്ശനത്തിന്റെയും ആധാരഗ്രന്ഥമത്രേ മുഹമ്മദ് നബി തിരുമേനിക്ക് അല്ലാഹു അവതരിപ്പിച്ച വിശുദ്ധഖുര്ആന്.
Wednesday, October 28, 2009
Tuesday, October 13, 2009
ഖുര്ആന് ഒരു നിസ്തുല ഗ്രന്ഥം
ദൈവികസന്ദേശങ്ങളുടെ പ്രബോധനത്തിനായി നിയുക്തരായ പ്രവാചകന്മാര്ക്ക് അവരുടെ പ്രവാചകത്വം ബോധ്യപ്പെടുത്താനാവശ്യമായ ചില ആമാനുഷിക ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള് നല്കപ്പെട്ടിരുന്നു. മൂസാനബിക്ക് നല്കപ്പെട്ട വടിയും ഇസാനബിക്ക് നല്കപ്പെട്ട ചിലപ്രത്യേക കഴിവുകളും ഈ ഇനത്തില് പെടുന്നതാണ്. പ്രവാചകന് മുഹമ്മദ് നബിക്ക് നല്കപ്പെട്ട അമാനുഷിക ദൃഷ്ടാന്തം പ്രധാനമായും വിശുദ്ധഖുര്ആനാണ്. ലോകാവസാനം വരെയുള്ള മനുഷ്യര്ക്ക് ഈ ദൈവികസന്ദേശമെത്തിക്കാനുള്ള ചുമതല അതിന്റെ വിശ്വാസികളില് ചുമത്തപ്പെട്ടതിനാല് അവര്ക്കുകൂടി ലഭ്യമാകുന്ന ഒരു അമാനുഷിക തെളിവ് മുഹമ്മദ് നബിക്ക് നല്കപ്പെട്ടത്. ആ ഖുര്ആനിന്റെ സംരക്ഷണം അത് അവതരിപ്പിച്ച അല്ലാഹുതന്നെ ഉത്തരവാദിത്തമായി ഏറ്റെടുത്തിരിക്കുന്നു. ഞാന് മനസ്സിലാക്കിയിടത്തോളം ഖുര്ആനിന്റെ ദൈവികത ഉള്കൊള്ളുന്നതിലൂടെയാണ് ഒരാള് യഥാര്ഥ വിശ്വാസിയാകുന്നത്. അത് മാത്രമാണ് നമ്മുടെ മുമ്പിലുള്ള ഏക തെളിവ്. അത് മനസ്സിലാക്കിയവര് വിശ്വാസികളെക്കാള് യുക്തിവാദികളാണ് എന്ന് തോന്നുന്നു. അതിനാല് അവരുടെ ഒന്നാമത്തെ ഉന്നം വിശുദ്ധഖുര്ആന് വെറുമൊരു ചവറാണ് എന്ന് വരുത്തിതീര്ക്കലാണ്. ഖുര്ആന് വായിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് ചിലമുന്നറിവുകള് ഇല്ലാതിരുന്നാല് വിശുദ്ധഖുര്ആനിന്റെ യഥാര്ഥസന്ദേശം ഗ്രഹിക്കാന് വായനക്കാരന് കഴിയില്ല. ഈ വിഷയകമായി ലോകത്ത് എഴുതപ്പെട്ട ഏറ്റവും ഉപകാരപ്രദവും ഗഹനവുമായ പ്രബന്ധം തഫ്ഹീമുല് ഖുര്ആനിന്റെ മുഖവുരയില് ഉള്പ്പെടുന്ന ഖുര്ആന്പഠനത്തിന് ഒരു മുഖവുര എന്ന് പ്രസിദ്ധമായ ലേഖനമാണ്. ഈ ബ്ലോഗില് ഏതാനും പോസ്റ്റുകള് ആ പഠനത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി എഴുതിയിട്ടുള്ളതാണ്. നെറ്റിലേക്ക് ആവശ്യമായ ചില മാറ്റങ്ങളോടെയായിരിക്കും ഇതില് ചേര്ക്കുന്നത്. ആ പഠനത്തില് എന്തെങ്കിലും കുറവുണ്ടായത് കൊണ്ടല്ല. ചിലവിശദീകരണം നെറ്റ് വായനക്കാര്ക്ക് ആവശ്യമില്ലാത്തതിനാല് ലേഖനം സംക്ഷിപ്തമാക്കുന്നതിനു വേണ്ടിയാണ് അത് ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. ലേഖനങ്ങള് പൂര്ണമായി വായിക്കാനാഗ്രഹിക്കുന്നവര് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക.
'പൊതുവേ നാം വായിച്ചു പരിചയിച്ചിട്ടുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങളില് ഒരു നിര്ണിതവിഷയത്തെക്കുറിച്ച അറിവുകളും അഭിപ്രായങ്ങളം വാദങ്ങളും തെളിവുകളുമെല്ലാം ഗ്രന്ഥരചനാപരമായ സവിശേഷക്രമത്തില് തുടരെ വിവരിച്ചിരിക്കും. ഇക്കാരണത്താല്, ഖുര്ആനെക്കുറിച്ച് അപരിചിതനായ ഒരാള് ആദ്യമായത് വായിക്കാനുദ്യമിക്കുമ്പോള്, ഒരു ഗ്രന്ഥമെന്ന നിലയില് സാധാരണ ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ സമ്പ്രദായംതന്നെ അതിലും സ്വീകരിച്ചിരിക്കുമെന്നാണ് സ്വാഭാവികമായും പ്രതീക്ഷിക്കുക. അതായത്, ആദ്യമായി പ്രതിപാദ്യം എന്തെന്ന് നിര്ണയിച്ചിരിക്കും; തുടര്ന്ന്, മുഖ്യവിഷയം വിവിധ അധ്യായങ്ങളും ഉപശീര്ഷകങ്ങളുമായി വിഭജിച്ച് യഥാക്രമം ഓരോ പ്രശ്നവും ചര്ച്ചചെയ്തിരിക്കും; അതേപോലെ, ബഹുമുഖമായ ജീവിതത്തിന്റെ ഓരോ വകുപ്പും ഓരോ മേഖലയും വേറിട്ടെടുത്ത് തല്സംബന്ധമായ നിയമനിര്ദേശങ്ങളെല്ലാം ക്രമത്തില് പ്രതിപാദിച്ചിരിക്കും-ഇതൊക്കെയാവും അയാളുടെ പ്രതീക്ഷ. പക്ഷേ, വായിച്ചുതുടങ്ങുമ്പോള് ഇതിനെല്ലാം തീരെ വിപരീതമായി, തനിക്കിതുവരെ അന്യവും അപരിചിതവുമായ മറ്റൊരു പ്രതിപാദനരീതിയാണ് ഖുര്ആനില് അയാള് കണ്ടുമുട്ടുന്നത്. ഇവിടെ വിശ്വാസപരമായ പ്രശ്നങ്ങള്, ധാര്മിക-സദാചാര നിര്ദേശങ്ങള്, ശരീഅത്വിധികള്, ആദര്ശപ്രബോധനം, സദുപദേശങ്ങള്, ഗുണപാഠങ്ങള്, ആക്ഷേപ-വിമര്ശനങ്ങള്, താക്കീത്, ശുഭവൃത്താന്തം, സാന്ത്വനം, തെളിവുകള്, സാക്ഷ്യങ്ങള്, ചരിത്രകഥകള്, പ്രാപഞ്ചിക ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളിലേക്ക് സൂചനകള് എന്നിവയെല്ലാം ഇടവിട്ട്, മാറിമാറി വരുന്നു; ഒരേ വിഷയം ഭിന്നരീതികളില്, വ്യത്യസ്ത വാക്കുകളില് ആവര്ത്തിക്കപ്പെടുന്നു; വിഷയങ്ങള് ഒന്നിനു ശേഷം മറ്റൊന്നും തുടര്ന്ന് മൂന്നാമതൊന്നും പൊടുന്നനെയാണ് ആരംഭിക്കുന്നത്. എന്നല്ല, ഒരു വിഷയത്തിനു മധ്യത്തിലൂടെ, പെട്ടെന്ന്, മറ്റൊരു വിഷയം കടന്നുവരുന്നു; സംബോധകനും സംബോധിതരും ഇടയ്ക്കിടെ മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയും സംഭാഷണമുഖം ഭിന്ന ഭാഗങ്ങളിലേക്കു തിരിയുകയും ചെയ്യുന്നു; വിഷയാധിഷ്ഠിതമായുള്ള അധ്യായങ്ങളുടെയും ശീര്ഷകങ്ങളുടെയും ഒരടയാളം പോലും ഒരിടത്തും കാണ്മാനില്ല. ചരിത്രമാണ് വിവരിക്കുന്നതെങ്കില് ചരിത്രാഖ്യാനരീതിയിലല്ല; തത്ത്വശാസ്ത്രമോ ദൈവശാസ്ത്രമോ ആണ് പ്രതിപാദ്യമെങ്കില് പ്രകൃത ശാസ്ത്രങ്ങളുടെ ഭാഷയിലല്ല പ്രതിപാദനം. മനുഷ്യനെയും ഇതര സൃഷ്ടിജാലങ്ങളെയും കുറിച്ച പരാമര്ശം പദാര്ഥ-ശാസ്ത്രവിവരണരീതിയിലോ, നാഗരിക -രാഷ്ട്രീയ-സാമ്പത്തിക-സാമൂഹിക കാര്യങ്ങളുടെ പ്രതിപാദനം സാമൂഹിക വിജ്ഞാനീയങ്ങള് പ്രതിപാദിക്കുന്ന വിധത്തിലോ അല്ല. നിയമവിധികളും നിയമങ്ങളുടെ മൗലികതത്ത്വങ്ങളും കൈകാര്യം ചെയ്തിരിക്കുന്നത് നിയമപണ്ഡിതന്മാരുടെതില്നിന്ന് തീരെ ഭിന്നമായ ഭാഷയിലാണ്. ധര്മശാസ്ത്രഗ്രന്ഥങ്ങളില്നിന്ന് വ്യതിരിക്തമായ വിധത്തിലത്രേ ധാര്മിക ശിക്ഷണങ്ങള് പ്രകാശനം ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. ഇങ്ങനെ, തനിക്ക് ചിരപരിചിതമായ 'ഗ്രന്ഥസങ്കല്പ'ത്തിനു വിപരീതമായി ഇതെല്ലാം കാണുമ്പോള് അനുവാചകന് അമ്പരന്നുപോകുന്നു. ക്രമാനുസൃതം ക്രോഡീകരിക്കപ്പെടാത്ത ശിഥില ശകലങ്ങളുടെ സമാഹാരമാണിതെന്നും, ചെറുതും വലുതുമായി ഒട്ടനേകം ഭിന്ന വിഷയങ്ങളടങ്ങിയ ഈ കൃതി ആദ്യാവസാനം അന്യോന്യബന്ധമില്ലാത്ത വാചകങ്ങള് തുടരെ എഴുതപ്പെട്ടത് മാത്രമാണെന്നും അയാള് ധരിച്ചുവശാകുന്നു. പ്രതികൂല വീക്ഷണകോണില്നിന്നു നോക്കുന്നവര് ഇതേ അടിത്തറയില് പല വിമര്ശനങ്ങളും സംശയങ്ങളും കെട്ടിപ്പൊക്കുന്നു. അനുകൂല വീക്ഷണഗതിക്കാരാകട്ടെ, അര്ഥവും ആശയപ്പൊരുത്തവും അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് സംശയനിവൃത്തിക്ക് കുറുക്കുവഴികളാരായുന്നു. പ്രത്യക്ഷത്തില് കാണുന്ന 'ക്രമരാഹിത്യ'ത്തിനു വളഞ്ഞ വ്യാഖ്യാനങ്ങള് നല്കി സ്വയം സംതൃപ്തിയടയുന്നു, ചിലപ്പോളവര്. വേറെചിലപ്പോള് കൃത്രിമമാര്ഗേണ വാക്യങ്ങള്ക്ക് പരസ്പരബന്ധം കണ്ടുപിടിച്ച് വിചിത്ര നിഗമനങ്ങളിലെത്തിച്ചേരുന്നു. ചിലപ്പോള് 'ശാകലികത്വം' ഒരു സിദ്ധാന്തമായിത്തന്നെ അവര് സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഫലമോ? ഓരോ സൂക്തവും അതിനുമുമ്പും പിമ്പുമുള്ള സൂക്തങ്ങളുമായി ബന്ധമറ്റ്, രചയിതാവിന്റെ ഉദ്ദേശ്യത്തിനു വിപരീതമായ അര്ഥ കല്പനകള്ക്കിരയായി ഭവിക്കുന്നു!'.
അതോടൊപ്പം സൂക്തങ്ങള് തമ്മില് തമ്മില് യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലെന്ന് ധരിക്കുന്നതും ശരിയല്ല. അതിസൂക്ഷമമായ അത്ഭുതകരമായ ചിലബന്ധങ്ങള് വിഷയങ്ങളും സൂക്തങ്ങളും മാറിമാറി വരുമ്പോള് അവയിലുള്ളതായി മനസ്സിലാക്കി അതിനനുസരിച്ച് മൗദൂദി സാഹിബ് സൂചിപ്പിച്ച വിധം അതിര് കവിയാതെ എഴുതപ്പെട്ട മലയാളം ഖുര്ആന് വ്യാഖ്യാനമാണ് ടി.കെ ഉബൈദ് സാഹിബിന്റെ ഖുര്ആന് ബോധനം എന്ന വ്യാഖ്യാനഗ്രന്ഥം.
ചുരുക്കത്തില് പറഞ്ഞുവരുന്നത്, ഖുര്ആന് വായിക്കുമ്പോള് സാമ്പ്രദായിക ഗ്രന്ഥങ്ങളെ പോലെ കാണരുതെന്നും, ഖുര്ആന് തുല്യം ഖുര്ആന് മാത്രമേ ഉള്ളൂ എന്നുമാണ്. ഇതിന് വല്ല പ്രയോജനവുമുണ്ടോ?. തീര്ച്ചയായും ഉണ്ട്. കാരണം ഇത് അവതരിപ്പിച്ചത് മനുഷ്യരുടെ സ്രഷ്ടാവായ അല്ലാഹുവാണ്.
'പൊതുവേ നാം വായിച്ചു പരിചയിച്ചിട്ടുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങളില് ഒരു നിര്ണിതവിഷയത്തെക്കുറിച്ച അറിവുകളും അഭിപ്രായങ്ങളം വാദങ്ങളും തെളിവുകളുമെല്ലാം ഗ്രന്ഥരചനാപരമായ സവിശേഷക്രമത്തില് തുടരെ വിവരിച്ചിരിക്കും. ഇക്കാരണത്താല്, ഖുര്ആനെക്കുറിച്ച് അപരിചിതനായ ഒരാള് ആദ്യമായത് വായിക്കാനുദ്യമിക്കുമ്പോള്, ഒരു ഗ്രന്ഥമെന്ന നിലയില് സാധാരണ ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ സമ്പ്രദായംതന്നെ അതിലും സ്വീകരിച്ചിരിക്കുമെന്നാണ് സ്വാഭാവികമായും പ്രതീക്ഷിക്കുക. അതായത്, ആദ്യമായി പ്രതിപാദ്യം എന്തെന്ന് നിര്ണയിച്ചിരിക്കും; തുടര്ന്ന്, മുഖ്യവിഷയം വിവിധ അധ്യായങ്ങളും ഉപശീര്ഷകങ്ങളുമായി വിഭജിച്ച് യഥാക്രമം ഓരോ പ്രശ്നവും ചര്ച്ചചെയ്തിരിക്കും; അതേപോലെ, ബഹുമുഖമായ ജീവിതത്തിന്റെ ഓരോ വകുപ്പും ഓരോ മേഖലയും വേറിട്ടെടുത്ത് തല്സംബന്ധമായ നിയമനിര്ദേശങ്ങളെല്ലാം ക്രമത്തില് പ്രതിപാദിച്ചിരിക്കും-ഇതൊക്കെയാവും അയാളുടെ പ്രതീക്ഷ. പക്ഷേ, വായിച്ചുതുടങ്ങുമ്പോള് ഇതിനെല്ലാം തീരെ വിപരീതമായി, തനിക്കിതുവരെ അന്യവും അപരിചിതവുമായ മറ്റൊരു പ്രതിപാദനരീതിയാണ് ഖുര്ആനില് അയാള് കണ്ടുമുട്ടുന്നത്. ഇവിടെ വിശ്വാസപരമായ പ്രശ്നങ്ങള്, ധാര്മിക-സദാചാര നിര്ദേശങ്ങള്, ശരീഅത്വിധികള്, ആദര്ശപ്രബോധനം, സദുപദേശങ്ങള്, ഗുണപാഠങ്ങള്, ആക്ഷേപ-വിമര്ശനങ്ങള്, താക്കീത്, ശുഭവൃത്താന്തം, സാന്ത്വനം, തെളിവുകള്, സാക്ഷ്യങ്ങള്, ചരിത്രകഥകള്, പ്രാപഞ്ചിക ദൃഷ്ടാന്തങ്ങളിലേക്ക് സൂചനകള് എന്നിവയെല്ലാം ഇടവിട്ട്, മാറിമാറി വരുന്നു; ഒരേ വിഷയം ഭിന്നരീതികളില്, വ്യത്യസ്ത വാക്കുകളില് ആവര്ത്തിക്കപ്പെടുന്നു; വിഷയങ്ങള് ഒന്നിനു ശേഷം മറ്റൊന്നും തുടര്ന്ന് മൂന്നാമതൊന്നും പൊടുന്നനെയാണ് ആരംഭിക്കുന്നത്. എന്നല്ല, ഒരു വിഷയത്തിനു മധ്യത്തിലൂടെ, പെട്ടെന്ന്, മറ്റൊരു വിഷയം കടന്നുവരുന്നു; സംബോധകനും സംബോധിതരും ഇടയ്ക്കിടെ മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയും സംഭാഷണമുഖം ഭിന്ന ഭാഗങ്ങളിലേക്കു തിരിയുകയും ചെയ്യുന്നു; വിഷയാധിഷ്ഠിതമായുള്ള അധ്യായങ്ങളുടെയും ശീര്ഷകങ്ങളുടെയും ഒരടയാളം പോലും ഒരിടത്തും കാണ്മാനില്ല. ചരിത്രമാണ് വിവരിക്കുന്നതെങ്കില് ചരിത്രാഖ്യാനരീതിയിലല്ല; തത്ത്വശാസ്ത്രമോ ദൈവശാസ്ത്രമോ ആണ് പ്രതിപാദ്യമെങ്കില് പ്രകൃത ശാസ്ത്രങ്ങളുടെ ഭാഷയിലല്ല പ്രതിപാദനം. മനുഷ്യനെയും ഇതര സൃഷ്ടിജാലങ്ങളെയും കുറിച്ച പരാമര്ശം പദാര്ഥ-ശാസ്ത്രവിവരണരീതിയിലോ, നാഗരിക -രാഷ്ട്രീയ-സാമ്പത്തിക-സാമൂഹിക കാര്യങ്ങളുടെ പ്രതിപാദനം സാമൂഹിക വിജ്ഞാനീയങ്ങള് പ്രതിപാദിക്കുന്ന വിധത്തിലോ അല്ല. നിയമവിധികളും നിയമങ്ങളുടെ മൗലികതത്ത്വങ്ങളും കൈകാര്യം ചെയ്തിരിക്കുന്നത് നിയമപണ്ഡിതന്മാരുടെതില്നിന്ന് തീരെ ഭിന്നമായ ഭാഷയിലാണ്. ധര്മശാസ്ത്രഗ്രന്ഥങ്ങളില്നിന്ന് വ്യതിരിക്തമായ വിധത്തിലത്രേ ധാര്മിക ശിക്ഷണങ്ങള് പ്രകാശനം ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. ഇങ്ങനെ, തനിക്ക് ചിരപരിചിതമായ 'ഗ്രന്ഥസങ്കല്പ'ത്തിനു വിപരീതമായി ഇതെല്ലാം കാണുമ്പോള് അനുവാചകന് അമ്പരന്നുപോകുന്നു. ക്രമാനുസൃതം ക്രോഡീകരിക്കപ്പെടാത്ത ശിഥില ശകലങ്ങളുടെ സമാഹാരമാണിതെന്നും, ചെറുതും വലുതുമായി ഒട്ടനേകം ഭിന്ന വിഷയങ്ങളടങ്ങിയ ഈ കൃതി ആദ്യാവസാനം അന്യോന്യബന്ധമില്ലാത്ത വാചകങ്ങള് തുടരെ എഴുതപ്പെട്ടത് മാത്രമാണെന്നും അയാള് ധരിച്ചുവശാകുന്നു. പ്രതികൂല വീക്ഷണകോണില്നിന്നു നോക്കുന്നവര് ഇതേ അടിത്തറയില് പല വിമര്ശനങ്ങളും സംശയങ്ങളും കെട്ടിപ്പൊക്കുന്നു. അനുകൂല വീക്ഷണഗതിക്കാരാകട്ടെ, അര്ഥവും ആശയപ്പൊരുത്തവും അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് സംശയനിവൃത്തിക്ക് കുറുക്കുവഴികളാരായുന്നു. പ്രത്യക്ഷത്തില് കാണുന്ന 'ക്രമരാഹിത്യ'ത്തിനു വളഞ്ഞ വ്യാഖ്യാനങ്ങള് നല്കി സ്വയം സംതൃപ്തിയടയുന്നു, ചിലപ്പോളവര്. വേറെചിലപ്പോള് കൃത്രിമമാര്ഗേണ വാക്യങ്ങള്ക്ക് പരസ്പരബന്ധം കണ്ടുപിടിച്ച് വിചിത്ര നിഗമനങ്ങളിലെത്തിച്ചേരുന്നു. ചിലപ്പോള് 'ശാകലികത്വം' ഒരു സിദ്ധാന്തമായിത്തന്നെ അവര് സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഫലമോ? ഓരോ സൂക്തവും അതിനുമുമ്പും പിമ്പുമുള്ള സൂക്തങ്ങളുമായി ബന്ധമറ്റ്, രചയിതാവിന്റെ ഉദ്ദേശ്യത്തിനു വിപരീതമായ അര്ഥ കല്പനകള്ക്കിരയായി ഭവിക്കുന്നു!'.
അതോടൊപ്പം സൂക്തങ്ങള് തമ്മില് തമ്മില് യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലെന്ന് ധരിക്കുന്നതും ശരിയല്ല. അതിസൂക്ഷമമായ അത്ഭുതകരമായ ചിലബന്ധങ്ങള് വിഷയങ്ങളും സൂക്തങ്ങളും മാറിമാറി വരുമ്പോള് അവയിലുള്ളതായി മനസ്സിലാക്കി അതിനനുസരിച്ച് മൗദൂദി സാഹിബ് സൂചിപ്പിച്ച വിധം അതിര് കവിയാതെ എഴുതപ്പെട്ട മലയാളം ഖുര്ആന് വ്യാഖ്യാനമാണ് ടി.കെ ഉബൈദ് സാഹിബിന്റെ ഖുര്ആന് ബോധനം എന്ന വ്യാഖ്യാനഗ്രന്ഥം.
ചുരുക്കത്തില് പറഞ്ഞുവരുന്നത്, ഖുര്ആന് വായിക്കുമ്പോള് സാമ്പ്രദായിക ഗ്രന്ഥങ്ങളെ പോലെ കാണരുതെന്നും, ഖുര്ആന് തുല്യം ഖുര്ആന് മാത്രമേ ഉള്ളൂ എന്നുമാണ്. ഇതിന് വല്ല പ്രയോജനവുമുണ്ടോ?. തീര്ച്ചയായും ഉണ്ട്. കാരണം ഇത് അവതരിപ്പിച്ചത് മനുഷ്യരുടെ സ്രഷ്ടാവായ അല്ലാഹുവാണ്.
Friday, October 9, 2009
പ്രതിക്രിയാനിയമത്തിലെ യുക്തിശൂന്യത !!!
ഖുര്ആന് ഒരു സമഗ്രജീവിത ദര്ശനമാണ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. സാമ്പത്തിക-സാമൂഹിക-സാംസാകാരിക-ധാര്മിക നിയമങ്ങള്ക്ക് പുറമെ മനുഷ്യന്റെ നിത്യജീവിതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട രാഷ്ട്രനിയമങ്ങളും ക്രിമിനല് നിയമങ്ങളും അത് നല്കിയിരിക്കുന്നു. അതോടൊപ്പം മനസ്സിലാക്കേണ്ട സംഗതി ലോകവസാനം വരെ ഉണ്ടാകാനിടയുള്ള മുഴുവന് കാര്യങ്ങള്ക്കും നേരത്തെത്തന്നെ വിശദാംശങ്ങളോടെ നിയമം നിര്മിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല എന്നതാണ്. വിശുദ്ധ ഖുര്ആനിന്റെയും പ്രവാചകചര്യയുടെയും അടിസ്ഥാനത്തില് സച്ചരിതരായ പ്രവാചക ശിഷ്യരുടെയും മാതൃകയുള്കൊണ്ട് പണ്ഡിതന്മാര്ക്ക് നിയമം ആവിഷ്കരിക്കാവുന്നതാണ്. ഇത് കേവലം യുക്തിയുടെ പിന്ബലത്തിലല്ലാത്തതിനാല് എങ്കില് പിന്നെ എന്തിന് കാലഹരണപ്പെട്ട ഖുര്ആന് എന്ന് ചോദിക്കുന്നത് അജ്ഞത മാത്രമാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. ഖുര്ആന് നല്കിയ നിയമങ്ങളില് ദീക്ഷിച്ച അടിസ്ഥാന മൂല്യങ്ങളും നടപടിക്രമങ്ങളും പണ്ഡിതന്മാര് ക്രോഡീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതനുസരിച്ചായിരിക്കും പുതിയ നിയമങ്ങള് നിര്മിക്കുക. ഖുര്ആന് നല്കിയ ക്രിമിനല് നിയമങ്ങളില് ഏറ്റവും യുക്തിഭദ്രമായ നിയമമത്രേ പ്രതിക്രിയാനിയമം. യുക്തിവാദികള് അതില് തന്നെ പിടികൂടി ഇസ്്ലാമിനെ അവഹേളിക്കുന്നതിന്റെ സാമ്പിള് ഈ പോസ്റ്റിന്റെ അവസാനത്തില് ചേര്ത്തത് വായിക്കുക. അതിന് മുമ്പ് ആ വിഷയം സൂചിപ്പിക്കുന്ന ഖുര്ആന് സൂക്തവും അതിന് ആധുനിക ഇസ്ലാം ചിന്തകനും ലോകപണ്ഡിതനുമായ മൗലാനാ മൗദൂദി നല്കിയ വ്യാഖ്യാനവും നല്കുന്നു. മൗദൂദി ഈ ആയത്തിന് വിശദീകരണം നല്കാതെ രക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന ആരോപണമുന്നയിച്ചത് കൊണ്ടാണ് അത് ഇവിടെ മുഴുവനായി ചേര്ക്കേണ്ടിവന്നത്. നമ്പറിട്ട് നല്കിയിരിക്കുന്നത് മൗദൂദിയുടെ വ്യാഖ്യാനക്കുറിപ്പുകള്.
'വിശ്വാസികളേ, നിങ്ങള്ക്കായി കൊലപാതകങ്ങളില് പ്രതിക്രിയാനിയമം176 രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. സ്വതന്ത്രനായ മനുഷ്യന് കൊലക്കുറ്റം ചെയ്താല് ആ സ്വതന്ത്രനോടുതന്നെ പ്രതിക്രിയ ചെയ്യേണ്ടതാകുന്നു. അടിമയാണ് കൊലയാളിയെങ്കില് ആ അടിമതന്നെ കൊല്ലപ്പെടേണ്ടതാകുന്നു. സ്ത്രീയാണ് കുറ്റം ചെയ്യുന്നതെങ്കില് ആ സ്ത്രീയോടുതന്നെ പ്രതിക്രിയ ചെയ്യണം.177 എന്നാല് ഒരു കൊലയാളിയോട് അയാളുടെ സഹോദരന് ദയ കാണിക്കാന് തയാറായാല്,178 അപ്പോള് ന്യായമായ നഷ്ടപരിഹാരത്തിന്മേല് ഒത്തുതീരേണ്ടതാകുന്നു. കൊലയാളി നല്ല നിലയില് ആ നഷ്ടപരിഹാരം നല്കേണ്ടതുമാകുന്നു.179 നിങ്ങളുടെ റബ്ബിങ്കല്നിന്നുള്ള ഒരു ഇളവും അനുഗ്രഹവുമാണിത്. എന്നിട്ടും വല്ലവനും അതിക്രമം കാണിക്കുകയാണെങ്കില്180 അവനു നോവുന്ന ശിക്ഷയുണ്ട്. ബുദ്ധിയും ബോധവുമുള്ളവരേ, പ്രതിക്രിയാനിയമത്തില് നിങ്ങള്ക്ക് ജീവിതമാണുള്ളത്.181 ഈ നിയമത്തിന്റെ ലംഘനം നിങ്ങള് സൂക്ഷിക്കുമെന്നു പ്രതീക്ഷിക്കട്ടെ.' (2:178,179)
176. ഖിസാസ്: വധത്തിനുള്ള പ്രതിക്രിയ. അതായത്, ഒരുവന് അപരനോട് ചെയ്തത് അവനോടും ചെയ്യുക എന്നാല് ഘാതകന് ഏതുവിധത്തില് മറ്റൊരുവനെ കൊന്നുവോ അതേവിധത്തില് ഘാതകനെയും കൊല്ലണമെന്ന് അതിനര്ഥമില്ല. പ്രത്യുത, ഒരാളുടെ ജീവന് നഷ്ടപ്പെടുത്തിയതിന് പകരം ഘാതകന്റെ ജീവനും നഷ്ടപ്പെടുത്തണമെന്നേ അതുകൊണ്ടുദ്ദേശിക്കുന്നുള്ളൂ.
177. ഒരു സമുദായത്തിലെയോ ഗോത്രത്തിലെയോ ആളുകള് തങ്ങളില് നിന്ന് വധിക്കപ്പെട്ട ആളുടെ ജീവന് എത്ര വിലമതിച്ചിരുന്നുവോ അതേ വിലയ്ക്കുള്ള ജീവന് ഘാതകന്റെ സമുദായത്തില്നിന്നോ ഗോത്രത്തില്നിന്നോ ഹനിക്കുക എന്ന സമ്പ്രദായമാണ് അനിസ്ലാമിക കാലത്ത് നടപ്പുണ്ടായിരുന്നത്. വധിക്കപ്പെട്ടവന് പകരം ഘാതകനെ മാത്രം കൊല്ലുന്നതുകൊണ്ട് അവരുടെ രോഷം അടങ്ങിയിരുന്നില്ല. ഒരാള്ക്ക് പകരം പത്തോ നൂറോ ആളുകളോട് പ്രതികാരം ചെയ്യുവാന് അവര് മുതിര്ന്നിരുന്നു. തങ്ങളുടെ കക്ഷിയിലെ ഒരുന്നത വ്യക്തി മറുവിഭാഗത്തിലെ ഒരു സാധാരണക്കാരന്റെ കൈയാല് വധിക്കപ്പെടുന്നപക്ഷം ഘാതകനെ വധിക്കുന്നതുകൊണ്ട് അവര് തൃപ്തിയടഞ്ഞിരുന്നില്ല. പ്രത്യുത, വധിക്കപ്പെട്ടവന്ന് പകരമായി ഘാതകന്റെ ഗോത്രത്തിലെ അതുപോലുള്ളൊരു ഉന്നത വ്യക്തി വധിക്കപ്പെടണമെന്നോ അല്ലെങ്കില് കുറെ വ്യക്തികള് വധിക്കപ്പെടണമെന്നോ ആയിരുന്നു അവര് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നത്. ഇനി, വധിക്കപ്പെട്ടവന് അവരുടെ ദൃഷ്ടിയില് നിസ്സാരനും ഘാതകന് വലിയ സ്ഥാനമാനങ്ങളുള്ളവനുമാണെങ്കില് വധിക്കപ്പെട്ടവന്ന് പകരം ആ ഘാതകനെ കൊല്ലുന്നതവര്ക്ക് അസഹ്യമായിരുന്നു. ഇത് പഴയ 'ജാഹിലിയ്യാ' കാലത്ത് മാത്രം നടപ്പുണ്ടായിരുന്ന അവസ്ഥയല്ല. ഇക്കാലത്ത് ഏറ്റവും പരിഷ്കൃതരെന്ന് ഗണിക്കപ്പെടുന്ന ചില രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ ഔദ്യോഗിക പ്രഖ്യാപനങ്ങളില്പോലും ചിലപ്പോള് കേള്ക്കാന് കഴിയുന്നുണ്ട്; 'ഞങ്ങളില് ഒരു വ്യക്തി വധിക്കപ്പെടുന്നപക്ഷം ഘാതകന്റെ സമുദായത്തിലെ അമ്പതു വ്യക്തികളെ ഞങ്ങള് കൊല്ലു'മെന്ന്. ഒരു വ്യക്തിയെ കൊന്നതിന് ഘാതകന്റെ സമുദായത്തിലെ ഇത്ര തടവുകാരെ വെടിവെച്ചു കൊന്നുവെന്ന് പലപ്പോഴും കേള്ക്കാം. ഒരു 'പരിഷ്കൃത' ജനത ഈ ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടില് തങ്ങളുടെ ഒരു വ്യക്തിയെ
(സര്, ലീസ്റ്റേക്ക്) വധിച്ചതിന് പകരം ഈജിപ്ഷ്യന് ജനതയോടാകമാനം പ്രതികാരം ചെയ്യുകയുണ്ടായി. മറുവശത്ത് ഘാതകന്, ഭരണകര്ത്താക്കളുടെയും വധിക്കപ്പെട്ടവന്, ഭരണീയരുടെയും സമുദായത്തില് പെട്ടവരാണെങ്കില് വധശിക്ഷ വിധിക്കാതെ ഒഴിഞ്ഞുമാറുകയെന്ന നയം ഇന്നത്തെ നാമമാത്ര പരിഷ്കൃത രാഷ്ട്രങ്ങളിലെ കോടതികള് പോലും അനുവര്ത്തിച്ചുവരാറുണ്ട്. ഈ തകരാറുകളുടെ പഴുതടച്ചുകളയാനുള്ള വിധിയാണ് ഈ വാക്യത്തില് അല്ലാഹു നല്കിയിരിക്കുന്നത്. അവന് അരുള് ചെയ്യുന്നു: 'കൊന്നവനാര്, കൊല്ലപ്പെട്ടവനാര് എന്ന് പരിഗണിക്കാതെ കൊല്ലപ്പെട്ടവന് പകരം കൊന്നവനെ മാത്രം വധിക്കേണ്ടതാണ്.'
178. 'സഹോദരന്' എന്ന പദം പ്രയോഗിച്ചതില് വിട്ടുവീഴ്ച ചെയ്യുന്നതിനുള്ള പരോക്ഷമായ ഒരു ശുപാര്ശയും ഉള്ക്കൊള്ളിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതായത്, ഘാതകനോട് നിങ്ങള്ക്ക് പിതാവിനെ കൊന്നവനോടെന്നപോലുള്ള അമര്ഷവും വെറുപ്പും ഉണ്ടായിരുന്നാലും മനുഷ്യരെന്ന നിലക്ക് നിങ്ങള് സഹോദരങ്ങളാണ്. അതിനാല്, അപരാധിയായ സഹോദരന്റെ നേര്ക്കുള്ള പ്രതികാര വികാരം അടക്കിവെക്കുകയാണ് മനുഷ്യത്വത്തിന് കൂടുതല് അനുയോജ്യം. ഈ വാക്യത്തില്നിന്ന് മറ്റൊരു സംഗതികൂടി മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്: ഇസ്ലാമിക ക്രിമിനല് നിയമങ്ങളില് കൊലപാതകക്കേസുപോലും ഒത്തുതീരാവുന്നതാണ്. ഘാതകന് മാപ്പുനല്കാന് വധിക്കപ്പെട്ടവന്റെ പിന്ഗാമികള്ക്ക് അവകാശമുണ്ട്. അവര് മാപ്പു ചെയ്താല് ഘാതകനെ വധിക്കണമെന്ന് ശഠിക്കാന് കോടതിക്കനുവാദമില്ല. എന്നാല് താഴെ വാക്യത്തില് വിവരിക്കുന്നതുപോലെ വധിക്കപ്പെട്ടവന്റെ അവകാശികള് മാപ്പു ചെയ്യുന്നപക്ഷം ഘാതകന് അവര്ക്ക് പ്രായശ്ചിത്തം നല്കേണ്ടതുണ്ട്.
179. ന്യായം എന്നര്ഥം കൊടുത്ത മഅ്റൂഫ് എന്ന വാക്ക് ഖുര്ആനില് ധാരാളമായി ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. മനുഷ്യന് പൊതുവെ പരിചയമുള്ള ശരിയായ കര്മനയമാണ് അതുെകാണ്ടുള്ള വിവക്ഷ. തന്റെ വ്യക്തിപരമായ താല്പര്യം ഏതെങ്കിലും പ്രത്യേക വശത്തിലൂടെ അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത ഏതൊരാളും അതാണ് സത്യമെന്നും നീതിയെന്നും ഉചിതമായ കര്മനയമെന്നും സമ്മതിച്ചു പറയുന്നതാണ്. പൊതു സമ്പ്രദായ(Common Law)ത്തിനും ഇസ്ലാമിന്റെ സാങ്കേതികഭാഷയില് ഉര്ഫ്, മഅ്റൂഫ് എന്നിങ്ങനെ പറയാറുണ്ട്. ശരീഅത്ത് പ്രത്യേക വ്യവസ്ഥ നിശ്ചയിച്ചിട്ടില്ലാത്ത എല്ലാ വിഷയങ്ങളിലും അത് പരിഗണനീയവുമാണ്.
180. ഉദാഹരണമായി, വധിക്കപ്പെട്ടവന്റെ അവകാശികള് പിഴ വസൂലാക്കിയതിന് ശേഷം വീണ്ടും പ്രതികാരത്തിന് ശ്രമിക്കുക; അല്ലെങ്കില് ഘാതകന് പിഴ അടക്കുന്നതില് വൈമനസ്യം കാണിക്കുകയും വധിക്കപ്പെട്ടവന്റെ അവകാശികള് തന്നോട് കാണിച്ച ഔദാര്യത്തിന് നന്ദികേട് കാണിക്കുകയും ചെയ്യുക.
181. ഇത് മറ്റൊരു ജാഹിലിയ്യാ സമ്പ്രദായത്തിന്റെ ഖണ്ഡനമാണ്. മുമ്പെന്നപോലെ ഇന്നും എത്രയോ മസ്തിഷ്കങ്ങളില് അത് സ്ഥലംപിടിച്ചതായി കാണപ്പെടുന്നുണ്ട്. 'ജാഹിലിയ്യാ'ക്കളില് ഒരു വിഭാഗം പ്രതികാര നടപടിയില് അതിര്കവിഞ്ഞിരുന്നതുപോലെ മറ്റൊരു വിഭാഗം വിട്ടുവീഴ്ചയുടെ വശത്തിലും അതിര്കവിഞ്ഞിരുന്നു. അവര് വധശിക്ഷക്കെതിരായി നടത്തിയ പ്രചാരവേലയുടെ ഫലമായി വെറുക്കപ്പെടേണ്ട ഒരു ദുഷ്കൃത്യമാണതെന്ന് വളരെ പേര് ധരിച്ചു തുടങ്ങി; ലോകത്ത് എത്രയോ രാഷ്ട്രങ്ങള് വധശിക്ഷാ നിയമം റദ്ദ് ചെയ്തു. അതിെനക്കുറിച്ചാണ് ബുദ്ധിയും വിവേകവുമുള്ളവരെ അഭിസംബോധനചെയ്തുകൊണ്ട് ഖുര്ആന് ഓര്മപ്പെടുത്തുന്നത്, പ്രതിക്രിയാ നിയമത്തില് സമൂഹത്തിന്റെ ജീവിതമാണ് നിലകൊള്ളുന്നതെന്ന് മനുഷ്യജീവനെ മാനിക്കാത്തവരുടെ ജീവനെ മാനിക്കുന്ന സമൂഹം തങ്ങളുടെ മടിത്തട്ടില് സര്പ്പത്തെ വളര്ത്തുകയാണ്. ഒരു ഘാതകന്റെ ജീവനെ രക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് എത്രയോ നിരപരാധികളുടെ ജീവന് അപകടത്തിലാക്കുകയാണവര്.'
ഇതോടൊപ്പം ഒരു യുക്തിവാദി നേതാവിന്റെ ആരോപണങ്ങള്കൂടി വായിക്കുക.
“എന്നാല് ഒരടിമയെ ഒരു സ്വതന്ത്രനോ, അല്ലെങ്കില് മറിച്ചോ ഒരു സ്ത്രീയെ ഒരു പുരുഷനോ, അല്ലെങ്കില് മറിച്ചോവധിച്ചുവെങ്കിലോ? ഇതിനെപ്പറ്റിയൊന്നും ഇവിടെ വിവരിക്കുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് പണ്ഡിതന്മാര്ക്കിടയില് ഇതിന്റ്റെ വിശദീകരണത്തില് അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങള് കാണാം. ആ അഭിപ്രായങ്ങളുംന് തെളിവികളും ന്യായങ്ങളും ഉദ്ധരിക്കുന്ന പക്ഷം അതു കുറേ ദീര്ഘിച്ചു പോക്മെന്നതിനാല് ഇവിടെ അതിലേക്കു പ്രവേശിക്കുന്നില്ല.” (ഖുര് ആന് വിവരണം) ഈ ഖുര് ആന്വാക്യത്തിന്റെ യഥാര്ത്ഥ വിവക്ഷയെന്തെന്നോ ഇക്കാര്യത്തില് പണ്ഡിതന്മാര്ക്കിടയിലെ അഭിപ്രായഭിന്നതകള് എന്തെല്ലാമെന്നോ വിവരിക്കാതെ മുജാഹിദ് പണ്ഡിതന് ഒഴിഞ്ഞു മാറുന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. ജമാ അത്ത് ഗുരു മൌദൂദിയാകട്ടെ തന്റെ’തഫ്ഹീം’ല് ഈ വാക്യത്തെക്കുറിച്ച് ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതെ ചാടിക്കടന്നു പോവുകയാണു ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. ഇക്കാലത്തു മനുഷ്യരോടു പറയാന് കൊള്ളാത്ത കാര്യമാണ് ഇവിടെ’അല്ലാഹു’വെളിപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളതെന്ന തിരിച്ചറിവു തന്നെയായിരിക്കാം ഇവരുടെ ഉരുണ്ടുകളിക്കു കാരണം! എല്ലാ മനുഷ്യജീവനും തുല്യ വിലയാണുള്ളതെന്ന ആധുനിക മനുഷ്യാവകാശ തത്വം ഇസ്ലാമിനു സ്വീകാര്യമല്ല എന്നതു മാത്രമല്ല ഇവിടെ പ്രശ്നം. ഒരു കുറ്റവും ചെയ്യാത്ത നിരപരാധികളായ മനുഷ്യരെ വെറും പ്രതികാരക്രിയയിലെ ‘സമത്വപാലന’ത്തിന്റെ പേരില് കൊല ചെയ്യണമെന്ന പ്രാകൃത ഗോത്രനീതിയാണിവിടെ ദൈവത്തിന്റെ വെളിപാടെന്ന പേരില് ഖുര് ആന് അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്. കുറ്റം ചെയ്തവരും അതിനു കൂട്ടു നിന്നവരും പ്രേരിപ്പിച്ചവരും ഉള്പ്പെടെയുള്ള കുറ്റവാളികള്ക്കു ഉചിതമായ ശിക്ഷ നല്കുകയും അവരില്നിന്നു നഷ്ടപരിഹാരം ഈടാക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണു ആധുനിക സമൂഹം അംഗീകരിച്ചിട്ടുള്ള നീതിനിര്വ്വഹണരീതി. കുറ്റം ചെയ്തവര്ക്കു ‘തുല്യ നഷ്ടം’ വരുത്തുന്നതിനായി അയാളുടെ കുടുംബാംഗങ്ങളെ വധിക്കുക, സ്വത്തുക്കള് നശിപ്പിക്കുക മുതലായ സമ്പ്രദായങ്ങള് അപരിഷ്കൃത സമൂഹങ്ങളില് മുന്പു കാലത്തുണ്ടായിരുന്നു.അത്തരം മനുഷ്യത്വരഹിതവും അയുക്തികവുമായ ഗോത്രാചാരങ്ങളെ ശരിവെക്കാന് മാത്രം ബുദ്ധിശൂന്യതയും നെറികേടും, നീതിമാനും സര്വ്വജ്ഞാനിയുമായ ഒരു ദൈവത്തില്നിന്നു പ്രതീക്ഷിക്കാവതല്ല! ഖുര് ആന്റെ ഈ ഉപദേശം ഇക്കാലത്തു നടപ്പിലാക്കിയാല് എങ്ങനെയിരിക്കുമെന്നതിന് ഒരു ഉദാഹരണം നോക്കാം. ഒരു കൊള്ളക്കാരന് ഒരു വീട്ടില് കയറി കൊള്ള നടത്തുന്നതിനിടെ വീട്ടമ്മയായ സ്ത്രീയെയും അവരുടെ രണ്ടു വയസ്സായ കുഞ്ഞിനെയും കൊലപ്പെടുത്തിയെന്നു സങ്കല്പ്പിക്കുക. അല്ലാഹു ഉപദേശിച്ചതനുസരിച്ച് കൊല്ലപ്പെട്ട സ്ത്രീയുടെ ബന്ധുക്കള് ചെയ്യേണ്ടത് ആ കൊലയാളിയുടെ കുടുംബത്തില് ചെന്ന് അയാളുടെ ഭാര്യയെയും തുല്യ പ്രായത്തിലുള്ള കുഞ്ഞിനേയും തെരഞ്ഞു പിടിച്ച് കൊല്ലുകയാണ്! കൊല്ലപ്പെട്ടത് ഒരു സ്ത്രീയും കുഞ്ഞു മായതുകൊണ്ട് പകരം കൊലയാളിയായ പുരുഷനെ കൊല്ലുന്നത് നീതിയല്ല. എന്തുകൊണ്ടെന്നാല് പുരുഷന്റെ മൂല്യവും സ്ത്രീയുടെ മൂല്യവും തുല്യമല്ലല്ലോ!! ഖുര് ആന്റെ കര്ത്താവു നീതിമാനായ ഒരു ദൈവമായിരുന്നെങ്കില് ഈ വാക്യം ഇപ്രകാരമായിരുന്നേനെ: “ഹേ വിശ്വാസികളേ, കുറ്റം ചെയ്യാത്തവരെ പ്രതികാരത്തിന്റെ പേരില് ഇനി മേല് നിങ്ങള് ഹിംസിക്കരുത്. എല്ലാ മനുഷ്യരും തുല്യരാണ്. അതിനാല് കുറ്റവാളികളെ മാത്രം ശിക്ഷിക്കുക.”
'വിശ്വാസികളേ, നിങ്ങള്ക്കായി കൊലപാതകങ്ങളില് പ്രതിക്രിയാനിയമം176 രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. സ്വതന്ത്രനായ മനുഷ്യന് കൊലക്കുറ്റം ചെയ്താല് ആ സ്വതന്ത്രനോടുതന്നെ പ്രതിക്രിയ ചെയ്യേണ്ടതാകുന്നു. അടിമയാണ് കൊലയാളിയെങ്കില് ആ അടിമതന്നെ കൊല്ലപ്പെടേണ്ടതാകുന്നു. സ്ത്രീയാണ് കുറ്റം ചെയ്യുന്നതെങ്കില് ആ സ്ത്രീയോടുതന്നെ പ്രതിക്രിയ ചെയ്യണം.177 എന്നാല് ഒരു കൊലയാളിയോട് അയാളുടെ സഹോദരന് ദയ കാണിക്കാന് തയാറായാല്,178 അപ്പോള് ന്യായമായ നഷ്ടപരിഹാരത്തിന്മേല് ഒത്തുതീരേണ്ടതാകുന്നു. കൊലയാളി നല്ല നിലയില് ആ നഷ്ടപരിഹാരം നല്കേണ്ടതുമാകുന്നു.179 നിങ്ങളുടെ റബ്ബിങ്കല്നിന്നുള്ള ഒരു ഇളവും അനുഗ്രഹവുമാണിത്. എന്നിട്ടും വല്ലവനും അതിക്രമം കാണിക്കുകയാണെങ്കില്180 അവനു നോവുന്ന ശിക്ഷയുണ്ട്. ബുദ്ധിയും ബോധവുമുള്ളവരേ, പ്രതിക്രിയാനിയമത്തില് നിങ്ങള്ക്ക് ജീവിതമാണുള്ളത്.181 ഈ നിയമത്തിന്റെ ലംഘനം നിങ്ങള് സൂക്ഷിക്കുമെന്നു പ്രതീക്ഷിക്കട്ടെ.' (2:178,179)
176. ഖിസാസ്: വധത്തിനുള്ള പ്രതിക്രിയ. അതായത്, ഒരുവന് അപരനോട് ചെയ്തത് അവനോടും ചെയ്യുക എന്നാല് ഘാതകന് ഏതുവിധത്തില് മറ്റൊരുവനെ കൊന്നുവോ അതേവിധത്തില് ഘാതകനെയും കൊല്ലണമെന്ന് അതിനര്ഥമില്ല. പ്രത്യുത, ഒരാളുടെ ജീവന് നഷ്ടപ്പെടുത്തിയതിന് പകരം ഘാതകന്റെ ജീവനും നഷ്ടപ്പെടുത്തണമെന്നേ അതുകൊണ്ടുദ്ദേശിക്കുന്നുള്ളൂ.
177. ഒരു സമുദായത്തിലെയോ ഗോത്രത്തിലെയോ ആളുകള് തങ്ങളില് നിന്ന് വധിക്കപ്പെട്ട ആളുടെ ജീവന് എത്ര വിലമതിച്ചിരുന്നുവോ അതേ വിലയ്ക്കുള്ള ജീവന് ഘാതകന്റെ സമുദായത്തില്നിന്നോ ഗോത്രത്തില്നിന്നോ ഹനിക്കുക എന്ന സമ്പ്രദായമാണ് അനിസ്ലാമിക കാലത്ത് നടപ്പുണ്ടായിരുന്നത്. വധിക്കപ്പെട്ടവന് പകരം ഘാതകനെ മാത്രം കൊല്ലുന്നതുകൊണ്ട് അവരുടെ രോഷം അടങ്ങിയിരുന്നില്ല. ഒരാള്ക്ക് പകരം പത്തോ നൂറോ ആളുകളോട് പ്രതികാരം ചെയ്യുവാന് അവര് മുതിര്ന്നിരുന്നു. തങ്ങളുടെ കക്ഷിയിലെ ഒരുന്നത വ്യക്തി മറുവിഭാഗത്തിലെ ഒരു സാധാരണക്കാരന്റെ കൈയാല് വധിക്കപ്പെടുന്നപക്ഷം ഘാതകനെ വധിക്കുന്നതുകൊണ്ട് അവര് തൃപ്തിയടഞ്ഞിരുന്നില്ല. പ്രത്യുത, വധിക്കപ്പെട്ടവന്ന് പകരമായി ഘാതകന്റെ ഗോത്രത്തിലെ അതുപോലുള്ളൊരു ഉന്നത വ്യക്തി വധിക്കപ്പെടണമെന്നോ അല്ലെങ്കില് കുറെ വ്യക്തികള് വധിക്കപ്പെടണമെന്നോ ആയിരുന്നു അവര് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നത്. ഇനി, വധിക്കപ്പെട്ടവന് അവരുടെ ദൃഷ്ടിയില് നിസ്സാരനും ഘാതകന് വലിയ സ്ഥാനമാനങ്ങളുള്ളവനുമാണെങ്കില് വധിക്കപ്പെട്ടവന്ന് പകരം ആ ഘാതകനെ കൊല്ലുന്നതവര്ക്ക് അസഹ്യമായിരുന്നു. ഇത് പഴയ 'ജാഹിലിയ്യാ' കാലത്ത് മാത്രം നടപ്പുണ്ടായിരുന്ന അവസ്ഥയല്ല. ഇക്കാലത്ത് ഏറ്റവും പരിഷ്കൃതരെന്ന് ഗണിക്കപ്പെടുന്ന ചില രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ ഔദ്യോഗിക പ്രഖ്യാപനങ്ങളില്പോലും ചിലപ്പോള് കേള്ക്കാന് കഴിയുന്നുണ്ട്; 'ഞങ്ങളില് ഒരു വ്യക്തി വധിക്കപ്പെടുന്നപക്ഷം ഘാതകന്റെ സമുദായത്തിലെ അമ്പതു വ്യക്തികളെ ഞങ്ങള് കൊല്ലു'മെന്ന്. ഒരു വ്യക്തിയെ കൊന്നതിന് ഘാതകന്റെ സമുദായത്തിലെ ഇത്ര തടവുകാരെ വെടിവെച്ചു കൊന്നുവെന്ന് പലപ്പോഴും കേള്ക്കാം. ഒരു 'പരിഷ്കൃത' ജനത ഈ ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടില് തങ്ങളുടെ ഒരു വ്യക്തിയെ
(സര്, ലീസ്റ്റേക്ക്) വധിച്ചതിന് പകരം ഈജിപ്ഷ്യന് ജനതയോടാകമാനം പ്രതികാരം ചെയ്യുകയുണ്ടായി. മറുവശത്ത് ഘാതകന്, ഭരണകര്ത്താക്കളുടെയും വധിക്കപ്പെട്ടവന്, ഭരണീയരുടെയും സമുദായത്തില് പെട്ടവരാണെങ്കില് വധശിക്ഷ വിധിക്കാതെ ഒഴിഞ്ഞുമാറുകയെന്ന നയം ഇന്നത്തെ നാമമാത്ര പരിഷ്കൃത രാഷ്ട്രങ്ങളിലെ കോടതികള് പോലും അനുവര്ത്തിച്ചുവരാറുണ്ട്. ഈ തകരാറുകളുടെ പഴുതടച്ചുകളയാനുള്ള വിധിയാണ് ഈ വാക്യത്തില് അല്ലാഹു നല്കിയിരിക്കുന്നത്. അവന് അരുള് ചെയ്യുന്നു: 'കൊന്നവനാര്, കൊല്ലപ്പെട്ടവനാര് എന്ന് പരിഗണിക്കാതെ കൊല്ലപ്പെട്ടവന് പകരം കൊന്നവനെ മാത്രം വധിക്കേണ്ടതാണ്.'
178. 'സഹോദരന്' എന്ന പദം പ്രയോഗിച്ചതില് വിട്ടുവീഴ്ച ചെയ്യുന്നതിനുള്ള പരോക്ഷമായ ഒരു ശുപാര്ശയും ഉള്ക്കൊള്ളിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതായത്, ഘാതകനോട് നിങ്ങള്ക്ക് പിതാവിനെ കൊന്നവനോടെന്നപോലുള്ള അമര്ഷവും വെറുപ്പും ഉണ്ടായിരുന്നാലും മനുഷ്യരെന്ന നിലക്ക് നിങ്ങള് സഹോദരങ്ങളാണ്. അതിനാല്, അപരാധിയായ സഹോദരന്റെ നേര്ക്കുള്ള പ്രതികാര വികാരം അടക്കിവെക്കുകയാണ് മനുഷ്യത്വത്തിന് കൂടുതല് അനുയോജ്യം. ഈ വാക്യത്തില്നിന്ന് മറ്റൊരു സംഗതികൂടി മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്: ഇസ്ലാമിക ക്രിമിനല് നിയമങ്ങളില് കൊലപാതകക്കേസുപോലും ഒത്തുതീരാവുന്നതാണ്. ഘാതകന് മാപ്പുനല്കാന് വധിക്കപ്പെട്ടവന്റെ പിന്ഗാമികള്ക്ക് അവകാശമുണ്ട്. അവര് മാപ്പു ചെയ്താല് ഘാതകനെ വധിക്കണമെന്ന് ശഠിക്കാന് കോടതിക്കനുവാദമില്ല. എന്നാല് താഴെ വാക്യത്തില് വിവരിക്കുന്നതുപോലെ വധിക്കപ്പെട്ടവന്റെ അവകാശികള് മാപ്പു ചെയ്യുന്നപക്ഷം ഘാതകന് അവര്ക്ക് പ്രായശ്ചിത്തം നല്കേണ്ടതുണ്ട്.
179. ന്യായം എന്നര്ഥം കൊടുത്ത മഅ്റൂഫ് എന്ന വാക്ക് ഖുര്ആനില് ധാരാളമായി ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. മനുഷ്യന് പൊതുവെ പരിചയമുള്ള ശരിയായ കര്മനയമാണ് അതുെകാണ്ടുള്ള വിവക്ഷ. തന്റെ വ്യക്തിപരമായ താല്പര്യം ഏതെങ്കിലും പ്രത്യേക വശത്തിലൂടെ അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത ഏതൊരാളും അതാണ് സത്യമെന്നും നീതിയെന്നും ഉചിതമായ കര്മനയമെന്നും സമ്മതിച്ചു പറയുന്നതാണ്. പൊതു സമ്പ്രദായ(Common Law)ത്തിനും ഇസ്ലാമിന്റെ സാങ്കേതികഭാഷയില് ഉര്ഫ്, മഅ്റൂഫ് എന്നിങ്ങനെ പറയാറുണ്ട്. ശരീഅത്ത് പ്രത്യേക വ്യവസ്ഥ നിശ്ചയിച്ചിട്ടില്ലാത്ത എല്ലാ വിഷയങ്ങളിലും അത് പരിഗണനീയവുമാണ്.
180. ഉദാഹരണമായി, വധിക്കപ്പെട്ടവന്റെ അവകാശികള് പിഴ വസൂലാക്കിയതിന് ശേഷം വീണ്ടും പ്രതികാരത്തിന് ശ്രമിക്കുക; അല്ലെങ്കില് ഘാതകന് പിഴ അടക്കുന്നതില് വൈമനസ്യം കാണിക്കുകയും വധിക്കപ്പെട്ടവന്റെ അവകാശികള് തന്നോട് കാണിച്ച ഔദാര്യത്തിന് നന്ദികേട് കാണിക്കുകയും ചെയ്യുക.
181. ഇത് മറ്റൊരു ജാഹിലിയ്യാ സമ്പ്രദായത്തിന്റെ ഖണ്ഡനമാണ്. മുമ്പെന്നപോലെ ഇന്നും എത്രയോ മസ്തിഷ്കങ്ങളില് അത് സ്ഥലംപിടിച്ചതായി കാണപ്പെടുന്നുണ്ട്. 'ജാഹിലിയ്യാ'ക്കളില് ഒരു വിഭാഗം പ്രതികാര നടപടിയില് അതിര്കവിഞ്ഞിരുന്നതുപോലെ മറ്റൊരു വിഭാഗം വിട്ടുവീഴ്ചയുടെ വശത്തിലും അതിര്കവിഞ്ഞിരുന്നു. അവര് വധശിക്ഷക്കെതിരായി നടത്തിയ പ്രചാരവേലയുടെ ഫലമായി വെറുക്കപ്പെടേണ്ട ഒരു ദുഷ്കൃത്യമാണതെന്ന് വളരെ പേര് ധരിച്ചു തുടങ്ങി; ലോകത്ത് എത്രയോ രാഷ്ട്രങ്ങള് വധശിക്ഷാ നിയമം റദ്ദ് ചെയ്തു. അതിെനക്കുറിച്ചാണ് ബുദ്ധിയും വിവേകവുമുള്ളവരെ അഭിസംബോധനചെയ്തുകൊണ്ട് ഖുര്ആന് ഓര്മപ്പെടുത്തുന്നത്, പ്രതിക്രിയാ നിയമത്തില് സമൂഹത്തിന്റെ ജീവിതമാണ് നിലകൊള്ളുന്നതെന്ന് മനുഷ്യജീവനെ മാനിക്കാത്തവരുടെ ജീവനെ മാനിക്കുന്ന സമൂഹം തങ്ങളുടെ മടിത്തട്ടില് സര്പ്പത്തെ വളര്ത്തുകയാണ്. ഒരു ഘാതകന്റെ ജീവനെ രക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് എത്രയോ നിരപരാധികളുടെ ജീവന് അപകടത്തിലാക്കുകയാണവര്.'
ഇതോടൊപ്പം ഒരു യുക്തിവാദി നേതാവിന്റെ ആരോപണങ്ങള്കൂടി വായിക്കുക.
“എന്നാല് ഒരടിമയെ ഒരു സ്വതന്ത്രനോ, അല്ലെങ്കില് മറിച്ചോ ഒരു സ്ത്രീയെ ഒരു പുരുഷനോ, അല്ലെങ്കില് മറിച്ചോവധിച്ചുവെങ്കിലോ? ഇതിനെപ്പറ്റിയൊന്നും ഇവിടെ വിവരിക്കുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് പണ്ഡിതന്മാര്ക്കിടയില് ഇതിന്റ്റെ വിശദീകരണത്തില് അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങള് കാണാം. ആ അഭിപ്രായങ്ങളുംന് തെളിവികളും ന്യായങ്ങളും ഉദ്ധരിക്കുന്ന പക്ഷം അതു കുറേ ദീര്ഘിച്ചു പോക്മെന്നതിനാല് ഇവിടെ അതിലേക്കു പ്രവേശിക്കുന്നില്ല.” (ഖുര് ആന് വിവരണം) ഈ ഖുര് ആന്വാക്യത്തിന്റെ യഥാര്ത്ഥ വിവക്ഷയെന്തെന്നോ ഇക്കാര്യത്തില് പണ്ഡിതന്മാര്ക്കിടയിലെ അഭിപ്രായഭിന്നതകള് എന്തെല്ലാമെന്നോ വിവരിക്കാതെ മുജാഹിദ് പണ്ഡിതന് ഒഴിഞ്ഞു മാറുന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. ജമാ അത്ത് ഗുരു മൌദൂദിയാകട്ടെ തന്റെ’തഫ്ഹീം’ല് ഈ വാക്യത്തെക്കുറിച്ച് ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതെ ചാടിക്കടന്നു പോവുകയാണു ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. ഇക്കാലത്തു മനുഷ്യരോടു പറയാന് കൊള്ളാത്ത കാര്യമാണ് ഇവിടെ’അല്ലാഹു’വെളിപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളതെന്ന തിരിച്ചറിവു തന്നെയായിരിക്കാം ഇവരുടെ ഉരുണ്ടുകളിക്കു കാരണം! എല്ലാ മനുഷ്യജീവനും തുല്യ വിലയാണുള്ളതെന്ന ആധുനിക മനുഷ്യാവകാശ തത്വം ഇസ്ലാമിനു സ്വീകാര്യമല്ല എന്നതു മാത്രമല്ല ഇവിടെ പ്രശ്നം. ഒരു കുറ്റവും ചെയ്യാത്ത നിരപരാധികളായ മനുഷ്യരെ വെറും പ്രതികാരക്രിയയിലെ ‘സമത്വപാലന’ത്തിന്റെ പേരില് കൊല ചെയ്യണമെന്ന പ്രാകൃത ഗോത്രനീതിയാണിവിടെ ദൈവത്തിന്റെ വെളിപാടെന്ന പേരില് ഖുര് ആന് അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്. കുറ്റം ചെയ്തവരും അതിനു കൂട്ടു നിന്നവരും പ്രേരിപ്പിച്ചവരും ഉള്പ്പെടെയുള്ള കുറ്റവാളികള്ക്കു ഉചിതമായ ശിക്ഷ നല്കുകയും അവരില്നിന്നു നഷ്ടപരിഹാരം ഈടാക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണു ആധുനിക സമൂഹം അംഗീകരിച്ചിട്ടുള്ള നീതിനിര്വ്വഹണരീതി. കുറ്റം ചെയ്തവര്ക്കു ‘തുല്യ നഷ്ടം’ വരുത്തുന്നതിനായി അയാളുടെ കുടുംബാംഗങ്ങളെ വധിക്കുക, സ്വത്തുക്കള് നശിപ്പിക്കുക മുതലായ സമ്പ്രദായങ്ങള് അപരിഷ്കൃത സമൂഹങ്ങളില് മുന്പു കാലത്തുണ്ടായിരുന്നു.അത്തരം മനുഷ്യത്വരഹിതവും അയുക്തികവുമായ ഗോത്രാചാരങ്ങളെ ശരിവെക്കാന് മാത്രം ബുദ്ധിശൂന്യതയും നെറികേടും, നീതിമാനും സര്വ്വജ്ഞാനിയുമായ ഒരു ദൈവത്തില്നിന്നു പ്രതീക്ഷിക്കാവതല്ല! ഖുര് ആന്റെ ഈ ഉപദേശം ഇക്കാലത്തു നടപ്പിലാക്കിയാല് എങ്ങനെയിരിക്കുമെന്നതിന് ഒരു ഉദാഹരണം നോക്കാം. ഒരു കൊള്ളക്കാരന് ഒരു വീട്ടില് കയറി കൊള്ള നടത്തുന്നതിനിടെ വീട്ടമ്മയായ സ്ത്രീയെയും അവരുടെ രണ്ടു വയസ്സായ കുഞ്ഞിനെയും കൊലപ്പെടുത്തിയെന്നു സങ്കല്പ്പിക്കുക. അല്ലാഹു ഉപദേശിച്ചതനുസരിച്ച് കൊല്ലപ്പെട്ട സ്ത്രീയുടെ ബന്ധുക്കള് ചെയ്യേണ്ടത് ആ കൊലയാളിയുടെ കുടുംബത്തില് ചെന്ന് അയാളുടെ ഭാര്യയെയും തുല്യ പ്രായത്തിലുള്ള കുഞ്ഞിനേയും തെരഞ്ഞു പിടിച്ച് കൊല്ലുകയാണ്! കൊല്ലപ്പെട്ടത് ഒരു സ്ത്രീയും കുഞ്ഞു മായതുകൊണ്ട് പകരം കൊലയാളിയായ പുരുഷനെ കൊല്ലുന്നത് നീതിയല്ല. എന്തുകൊണ്ടെന്നാല് പുരുഷന്റെ മൂല്യവും സ്ത്രീയുടെ മൂല്യവും തുല്യമല്ലല്ലോ!! ഖുര് ആന്റെ കര്ത്താവു നീതിമാനായ ഒരു ദൈവമായിരുന്നെങ്കില് ഈ വാക്യം ഇപ്രകാരമായിരുന്നേനെ: “ഹേ വിശ്വാസികളേ, കുറ്റം ചെയ്യാത്തവരെ പ്രതികാരത്തിന്റെ പേരില് ഇനി മേല് നിങ്ങള് ഹിംസിക്കരുത്. എല്ലാ മനുഷ്യരും തുല്യരാണ്. അതിനാല് കുറ്റവാളികളെ മാത്രം ശിക്ഷിക്കുക.”
Subscribe to:
Posts (Atom)
-
ഖുര്ആന് ഒരു സമഗ്രജീവിത ദര്ശനമാണ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. സാമ്പത്തിക-സാമൂഹിക-സാംസാകാരിക-ധാര്മിക നിയമങ്ങള്ക്ക് പുറമെ മനുഷ്യന്റെ നിത്യജീവിതവുമ...
-
ഖുര്ആന് ദൈവികമാണ്, ദൈവികമാര്ഗനിര്ദ്ദേശപത്രികളെന്ന നിലയില് ഇന്ന് നിലവിലുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങളില് ഒന്ന് ഖുര്ആനാണ്. ചരിത്രപരമായി ഏറ്റവും ഒടുവ... -
ഒരു ഗ്രന്ഥം നല്ലപോലെ ഗ്രഹിക്കാന് അതിന്റെ പ്രമേയവും പ്രതിപാദ്യവും ഉദ്ദേശ്യ-ലക്ഷ്യങ്ങളും വായനക്കാരന് അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടതാവശ്യമാണ്. ആ ഗ്രന്ഥത്ത...